ჯერ ჯიდევ კარგად გათენებული არ იყო მობილური ტელეფონის ზარმა, რომ გამომაღვიძა. ”ასეთ დროს ვინ უნდა იყოს?!” ”გიორგი ლაშხი” დაეწერა ტელეფონის მონიტორზე. მე და გიორგი ბავშვობიდან ვმეგობრობდით, სკოლაც ერთად დავამთავრეთ და არც სტუნდენტობის წლებში დაგვივიწყებია ერთმანეთი. თუმცა რაც დაოჯახდა და სხვა ქალაქში გადავიდა საცხოვრებლად მიმოსვლაც იშვიათი გვქონდა. სწრაფად გამოვედი ფიქრების ბურანიდან და ტელეფონს ვუპასუხე. – ”ანდრო გამარჯობა. გიორგი ვარ ლაშხი” – ცოტა აღელვებული მეჩვენა მისი ხმა. – ”გისმენ გიორგი, როგორა ხარ?” – ”მე არა მიშავს. მაპატიე ასეთ დროს რომ გაწუხებ მაგრამ… – ”რას ამბობ, აბა რისი ძმაკაცები ვართ თუ ერთმანეთი არ შევაწუხეთ” – შევაწყვეტინე და გამახსენდა რომ უკვე 2 წელიც გასულიყო რაც ერთმანეთი არ ”შეგვიწუხებია” და რაღაცნაირად დამნაშავედ ვიგრძენი თავი. _ ” ანდრო ბავშვი გამიხდა ცუდად, ქუთაისის საავადმყოფოში მყავდა მაგრამ დამაიმედებელი არაფერი მითხრეს და თბილისში გაწერეს, ხედავ როგორი ამინდებია, ჩემი მანქანის საბურავების დიდი იმედი არ მქონდა მაგრამ არ მეგონა შუა გზაზე თუ დამტოვებდა. წინა ორივე საბურავი გამისკდა და გზაზე ვარ.. ასეთ დროს მხოლოდ შენ თუ დამეხმარები.. ტელეფონი გაითიშა.. ეტყობა ტელეფონიც დაუჯდა. დროის დაკარგვა არ შეიძლებოდა, შეიძლება რამოდენიმე წუთის დაგვიანებაც კი სავალალო ყოფილიყო პატარა ბავშვისთვის, ამიტომ სწრაფად დავიწყე მოქმედება. მართლაც საკმაოდ მოუთოვიამთელი ღამის განმავლობაში. უხვად მოსული მოსავალივით აევსო ეზო თოვლს, დათოვლილი ხის ტოტები კი თითქოს დაღლილი გეუბნებოდნენ მეტი თუ მოთოვა ამ სიმძიმეების ატანას ვერ გავუძლებთო მანქანა ფარეხიდან რომ გამოვიყვანე, სანამ ჩავჯდებოდი ალმაცერად საბურავებს გავხედე ”არც ჩემი ყოფილა კარგ დღეში” გავიფიქრე და გზას გავუდექი. გზაზე ინტენსიურად თოვდა და დიდ სიჩქარეს ვერ ვანვითარებდი, სიფრთხილე მმართებდა. თითო ოროლა მანქანა თუ ჩამივლიდა დროგამოშვებით. ”ამათაც ალბათ გადაუდებელი საქმე აქვთ ჩემსავით, აბა ასეთ ამინდში ვინ გავა გარეთ”- ვფიქრობდი ჩემთვის.
გიორგის მანქანა გზისპირას გაეჩერებინა, თვითონ მანქანიდან გადმოსულიყო და ბოლთას ცემდა თან სიგარეტს ექაჩებოდა. რომ დამინახა სიგარეტის ნარჩენი თოვლში ჩაახრჩო და კმაყოფილებით აღსავსე თვალებით ჩემსკენ წამოვიდა. ერთმანეთს გადავეხვიეთ. -”მადლობა რომ მოხვედი” – ესღა მითხრა. -”ეგეთები არ იყოს! – დავემუქრე ღიმილით და მისი მანქანისკენ წავედი. მანქანის უკანა კარი გამოვაღე სადაც გიორგის მეუღლე და პატარა იყვნენ. ძნელია იმ კადრისთვის გეყურებინა კაცს ემოციების გარეშე, პატარა სამიოდე წლის გოგონა ანგელოზივით ლამაზი იყო, სიცხისგან აწითლებული ლოყები უთროდა, თვალებს მძიმედ აფახულებდა და დედაშვილური მგრძნობელობით დედას ჩაჰხუტებოდა. – ” გამარჯობათ ქალბატონო, ყველაფერი კარგად იქნება”- თბილად მივესალმე დედას, და პატარას ლოყაზე მოვუთათუნე თითი. -” ღმერთმა დაგლოცოთ” -მითხრა ქალმა მორცხვობით და უფრო მაგრად ჩაიხუტა პატარა სიცივე რომ არ ეგრძნო. კარი მივხურე. სიგარეტს მოვუკიდე და გიორგისაც გავუწოდე. ”რა უნდა ვქნათ?!” – მძიმე ნაპასი დავარტყი და ორაზროვნად ვიკითხე. ”არც შენი საბურავები ყოფილა კარგ დღეში.. ამით ვერ წავალთ, შეიძლება უარეს დღეში ჩავარდეთ… შენი მანქანით ახლოს თუ მივალთ სამდე მაღაზიასთან, იქნებ რამე მოვახერხოთ.. ” საბურავები რომ იყიდო ბავშვისთვის რა დაგრჩება, მე კი უფულო ვარ, გამოდის რომ ტყუილად მოვედი” -ჩავილაპარაკე დამაშავესავით და უცებ გამახსენდა რომ 3 კილომტერის მოშორებით ”თეგეტა მოტორსის” სერვისთან რომ გავიარე. ” ჩაჯექი მანქანაში!” – ვუთხარი გიორგის და სწრაფად დავძარი. ძალიან თბილი ატმოსფერო დაგხვდა ”თეგეტაში”, თბილი დარბაზი, კოხტად ჩაცმული ყურადღებიანი მომსახურე პერსონალი, რამაც ცოტა გამომიკეთა განწყობა. -” რით შემიძლია დაგეხმაროთ” – მოგვართა ახალგაზრდა 22 იოდე წლის გოგონამ, რომელსაც მოკლე კაბა და სამუშაო უნი ფორმა ძალიან უხდებოდა. – ” ჩვენ ქალბატონო საბურავები გვინდა” – ისე ვუთხარი თითქოს ჯიბეები ევროებით გვქონოდა ამოტენილი. – ”მობრძანდით, ჩვენთან ფართო არჩევანია და რაც მთავარია ხარისხი” – ეტყობოდა გამოცდილი რომ იყო თავის საქმიანობაში. -” იცით ქალბატონო ჩვენ ფული არ გვაქვს” – ეს ისე ვუთხარი არ შემრცხვენია. თვალი თვალში გავუსწორე გოგონას ურცხავდ და განაჩენს დაველოდე. იფიქრა რომ ვხუმრობდით, თუმცა არცერთ გვეტყობოდა თვალებში ხუმრობის განწყობა. ” მე რით შემიძლია დაგეხმაროთ?” -თითქოს მისი ბრალი ყოფილიყო ჩვენ რომ ფული არ გვქონდა დამნაშავესავით ამოიღლუღლუღა გოგონამ და სიმორცხვისგან ალმურ მოდებულ ლოყაზე ხელი მოისვა. – ” ამ კაცს ხომ ხედავთ?” – გიორგიზე ვანიშნე თითით -” დღეს თუ ამ კაცმა წინა ორი საბურავი არ იშოვოს ჩათვალეთ რომ..” – აქ ხმაში ბზარი გამერია და სისულელე რომ არ წამომეროშა სხვანაირად გავაგრძელე – ”მოკლედ რომ გითხრათ ეს ჩემი ძმაკაცია ბავშვი ჰყავს ცუდად და საავადმყოფოში მიგვყავს, წინა ორი საბურავი გაგვისკდა და.. ”გასაგებია” – თბილი ხმით მითხრა გოგონამ და გააგრძელა – ”თქვენც კარგად გესმით ალბათ რომ მე ისე საბურავს ვერ გაგატანთ მაგრამ არის გამოსავალი, განვადებით შეიძინეთ” – ის გიორგის მიუბრუნდა- ”პირადობა მომაწოდეთ და სად მუშაობთ ისიც მითხარით”. – ” მე უმუშევარი ვარ ქალბატონო” – იმედგადაწურულმა უპასუხა გიორგიმ და თავი ჩაქინდრა. _ ”ჩემზე გააკეთეთ, მე ვმუშაობ” – ვუთხარი გოგონას და პირადობა მივაწოდე. – ”5 წუთი დაგველოდეთ.პასუხი უნდა მოვიდეს გვითხრა გოგონამ და თავი სამუშაო მაგიდასთან მიუჯდა კომპიუტერს. 5 წუთი 5 საათად იქცა, ნეტა კარგი პასუხი იყოს, მხოლოდ ამას ვფიქრობდი. მალე ჩვენსკენ გოგონა წამოვიდა, სახეზე ემჩნეოდა ღიმილი, ვიცოდი რომ ყველაფერი კარგად იყო. -”გილოცავთ დადებითი პასუხი მოვიდა, შეგიძლიათ წაიღოთ საბურავები”- გვითხრა გოგონამ ღიმილით. სიხარულისგან არ ვიცოდი რა მექნა. ჯერ გიორგის გადავეხვიე მერე იმ გოგოს ვაკოცე და მადლობა ვუთხარით. ხელები სიცივისგან გაყინული გვქონდა და გვიჭირდა საბურავის მოხსნა თუმცა მაინც გამოვცვალეთ სწრაფად, შემდეგ მშვიდობიანი მგზავრობა ვუსურვე მეგობარს და მანამდე ვუყურე მის მანქანას სანამ ჰორიზონტიდან არ გაქრა, შემდეგ კი სულიერად კმაყოფილმა ჩემს მანქანაში ჩავჯექი და სახლისკენ გამოვემართე. საღამოს გიორგიმ დამირეკა. მხნედ საუბრობდა. – ”ანდრო როგორა ხარ მეგობარო?” – ”კარგად გიორგი, ბავშვი როგორაა?” _ ”კარგადაა ღვთის წყალობით. ექიმმა მითხრა დღეს რომ არ მოგეყვანა ცუდად იქნებოდაოსაქმე. ყოჩაღ შენო”. იცი მე რა ვუთხარი? ”მე კი არა ყოჩაღ ”თეგეტა მოტორსს” მეთქი. ვერაფერს მიხვდა, მაგრამ მე და შენ ხო ვიცით”. ორივეს გაგვეცინა. -”მართალი ხარ გიო” -ვუთხარი და სიხარულით ამევსო გული. -”ერთი წამით არ გათიშო ლიკას უნდა შენზე რაღაცის თქმა”. -”კარგი გიორგი”. მალე ყურმილში სხვანაირი სუნთქვა შემომესმა. ”ანდრო ბიძია მიყვარხართ” – ეს მითხრა და გაჩუმდა. ” მეც მიყვარხარ ბიძია, ღმერთმა დაგლოცოს” – ვუთხარი და ტელეფონი გავთიშე რომ არ ავტირებულვიყავი. არადა მართლა მინდოდა ტირილი, სიხარულის, კმაყოფილების, ადამიანობის გამო. ისევ დაიწყო თოვა. სანამ ოთახში შევიდოდი ჩემი მანქანის საბურავებს გავხედე, საკმაოდ გაცვეთილიყო – ”აუცილებლად შევიძენ ხვალვე საბურავებს ”თეგეტა მოტორსში” და ზამთარს შევხდები უსაფრთხოდ” – გავიფიქრე და სახლში შევედი.
”მუდამ შენს გვერდით ”თეგეტა მოტორსი”!
თეგეტა მოტორსი 